γραφει ο Πάρις Γραμμός
Με πόσες λέξεις αλήθεια θα μπορούσαμε να την φωνάξουμε; Πόσες φορές, από τα παιδικά μας χρόνια ως και την σημερνή ηλικία , δεν την έχουμε σκεφτεί; Σίγουρα αμέτρητες, άπειρες…….
Πάντα στην Ιστορία, στη θρησκεία και στο πολιτισμό, η μητέρα κατείχε εξέχουσα θέση και ο ρόλος της πάντα σημαντικος!!!Όμως δε θα αναφερθούμε σε αυτά τα θέματα….θα πούμε για μικρά πραγματάκια της καθημερινότητας, που λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει με τη μητέρα μας.
Πόσες φορές, πιτσιρίκια τρέχαμε σ’ εκείνη, όταν χτυπάγαμε, όταν μαλώναμε με τους φίλους μας, όταν χρειαζόμασταν βοήθεια για το σχολείο και τελος παντων για ότι είδους θεματάκια είχαμε στη παιδική μας ηλικία; Αμέτρητες!!!!!Και εκείνη, πάντα ακούραστη και υπομονετική μας άνοιγε την αγκαλιά της, προφέροντας μας ένα σίγουρο λιμάνι……
Πόσες φορές, πιτσιρίκια μας μάλωνε για τυχόν αταξίες μας(αγριεμένη η ήρεμη) προσπαθώντας να μας νουθετήσει και να μας συμβουλεύσει; Αμέτρητες……..
Στην εφηβεία μας, πάντα μας παρακολουθούσε σαν άγρυπνος φρουρός και ήταν έτοιμη να επέμβει δραστικά και δυναμικά ,προσπαθώντας να κρατήσει όσες ισορροπίες μπορούσε…..Πάντα είχε έτοιμες λύσεις για όλα, πάντα ήταν έτοιμη να σε υπερασπιστεί χωρίς να το βλέπεις(και ας ήσουν λάθος).Και όταν σε μάλωνε πολύ…..η καρδιά της μαράζωνε,….αλλά το ήξερε μόνο εκείνη…..εμείς είμασταν παιδιά……..δε καταλαβαίναμε……
Καθώς περάνανε τα χρόνια και εμείς μεγαλώνουμε και φτιάχνουμε τη ζωή μας, πόσες φορές δεν ακούμε τη φωνή της…..δε βλέπουμε τη μορφή της…..Πάντα περάνει από το μυαλό μας, έστω και φευγαλέα…..Στις δύσκολες στιγμές της ζωής, πάλι σε εκείνη τρέχουμε για συμβουλές και ας μη μας το επιτρέπει ο εγωισμός της ηλικίας να το παραδεχτούμε…όμως εκεί είμαστε!!!!!!!!!
Τέλος για να μη λέω πολλά, θέλω να ευχαριστήσω τη δική μου μητέρα, για όλα αυτά που μου έμαθε και ο Θεός να την έχει πάντα καλά!!!!Και να ξέρει ένα πράγμα……..
ΜΗΤΕΡΑ ΕΙΣΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!(κυριολεκτικά το εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ για “μαμάκιας”!!!!!!)
Ο γιος σου
Π.ΓΡΑΜΜΟΣ
